Jestem więc tutaj...

W zasadzie sama nie wiem czy jest sens dalszego blogowania, ale jakaś siła ciągnie mnie do tego wirtualnego świata. Onet nawalił w każdy możliwy sposób, nie ma więc sensu marnować tam swój cenny czas, którego chronicznie mi brakuje. Jestem więc tutaj, taka sama...wciąż zmagająca się z brutalną rzeczywistością, niekiedy marudząca i upierdliwa. Jestem więc tutaj, wciąż taka sama a jakże inna od czasu kiedy opublikowałam swój pierwszy post.
Tutaj znajdziecie wyłącznie mnie, moje troski i radości...mnie w całej swej okazałości. Nie obiecuję, że będę tu codziennie. Byłabym nieuczciwa wobec Was. Nawet kiedy milczę to jestem z Wami, wsiąkłam tak bardzo w blogowanie, że żadna siła nie jest w stanie mnie od niego oderwać.
Cenię Waszą obecność i nie "punktuję" jej na podstawie ilości komentarzy u siebie. Liczy się fakt że jesteście, za co serdecznie Wam dziękuję :)

Znów gdzieś uciekłam, zaszyłam się w swej czarnej dziurze do której nie wpuściłam nikogo. Potrzebowałam odpoczynku...
Znalazłam go nad naszym morzem, tam zostawiłam wszystko co złe, tam nabrałam wiary, zapału i optymizmu. Te kilka dni było lekarstwem na całe zło. A kiedy wróciłam zachłysnęłam się tak bardzo radością, że zapomniałam o czających się problemach. Ocknęłam się wczoraj...i znów wróciłam w łaski blogowania. Bo tylko tak naprawdę, mogę nabrać dystansu do pewnych spraw.

Czasami mam dość całego świata, wiecznych oczekiwań względem mojej osoby. Ja muszę-inni wyłącznie mogą. Ja nie mam prawa-inni ustalają swoje. Kiedyś odreagowałabym za pomocą krzyku, dziś duszę wszystko w sobie. Rozgadana i dążąca do porozumienia Eris nagle straciła ochotę do rozmowy.
Muszę poukładać wszystko w swojej głowie, muszę ogarnąć cały ten bałagan. Tylko wtedy znajdę rozwiązanie.