Kolejny raz.

Ta chwila napięcia kiedy wpatruję się w maleńki kawałek plastiku w oczekiwaniu na pozytywny wynik wciąż pozostaje nieokiełznana. Tak jak moje myśli krążące wokół drugiego (właściwie czwartego) dziecka.
Minęły dwa lata od kiedy dojrzałam do tej decyzji.
Myślałam, że nigdy nie pokonam tego strachu, który opanował mnie całą. Głośno zarzekałam się "nigdy więcej nie skażę się na te cierpienia"...i na nic to wszystko. Choćbym krzyczała z całych sił, by zagłuszyć te myśli-nie wygram tej walki.
A dziś znów te okrutne rozczarowanie, przeklęta jedna kreska. Już nie pytam dlaczego, już nie wmawiam samej sobie "następnym razem się uda". Z pokorą choć również z bólem serca przyjmuję wynik testu.
Nie rozmawiam o tym z nikim, nie chcę i nie potrafię. Jedynie mąż jest mym powiernikiem. On wie...On również marzy choć po cichu by nie zranić mnie bardziej.
Trzecia ciąża była traumą, której skutki odczuwałam jeszcze przez bardzo długi czas. Ciągła walka o kolejny tydzień, który był na wagę złota. Te wszystkie dni, tygodnie, miesiące spędzone w szpitalu.
Tak bardzo pragnęłam, tak bardzo uwierzyłam, że nic nie było mnie wtedy w stanie powstrzymać.
A czwarty raz?
Czwarty raz pozostaje w moich marzeniach, w mej wyobraźni, której oddaję się za każdym razem kiedy widzę negatywny wynik.

Podobno nadzieja umiera ostatnia? Kolejna wizyta u lekarza już za dwa tygodnie...